ΑΠΟΒΟΛΕΣ

 
                                                            Προς τον κ. Ζησόπουλο.
 
           Γιατρέ,
      παρακολουθώ πολύ καιρό τις απαντήσεις που δίνετε σε θέματα που σας τίθενται. Σας "ανακάλυψα" τυχαία, αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο για κάποιο θέμα. Ομολογουμένως με έχει εντυπωσιάσει η ευαισθησία, η ανθρωπιά και η ζεστασιά που επιδεικνύετε , όταν απαντάτε σε ερωτήματα ανώνυμων γυναικών. Το δεύτερο που εντόπισα και με ώθησε να σας γράψω (πρώτη φορά αναζητώ τηλε-ιατρική συμβουλή) είναι πως συνδυάζετε την απλότητα των παλαιότερων γιατρών -και δη γυναικολόγων- με την επιστημονική κατάρτιση των νεότερων. Διάβασα το βιογραφικό σας στο παρόν site. Να σας πω ότι σέβομαι το επίπεδο ανάπτυξης, αλλά και ιατρικών παροχών της χώρας, στην οποία σπουδάσατε και εργαστήκατε(έχω ζήσει για ένα χρόνο σε αυτή τη χώρα). Αυτή η εμπειρία σας φαίνεται και από το γεγονός ότι συχνά επικαλείστε βιβλιογραφικά δεδομένα σε βάθος χρόνου και στατιστικές για να στηρίξετε την απάντησή σας, κάτι που εμένα με ικανοποιεί απόλυτα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, πώς γίνεται, όταν διαβάζει κάποιος τις απαντήσεις σας να αισθάνεται πως ακούει τον οικογενειακό του γιατρό, που σκύβει με ευαισθησία στο πρόβλημά του;
      Μακρηγορώ, αλλά ήθελα να πω δυο λόγια από καρδιάς. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ταλαιπωρηθεί τόσο, όσο άλλες γυναίκες, των οποίων τα γυναικολογικά προβλήματα διαβάζω. Μόλις τα δύο τελευταία χρόνια άνοιξα το κεφάλαιο "παιδί" . Και από τότε άνοιξαν και άλλα κεφάλαια γυναικολογικού περιεχομένου. Αλλά θαρρώ πως αρκεί ελάχιστα να λειτουργεί κάποιος μετά λόγου γνώσεως ή λίγη οξυδέρκεια να έχει, ώστε να αντιληφθεί πως υπάρχει ένα πρόβλημα -μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω- στη σύχρονη γυναικολογία : είναι η "τεχνοκρατική" αντιμετώπιση του θέματος "σύλληψη-αποβολές", για να μην αναφερθώ και περαιτέρω στην εγκυμοσύνη και στον τοκετό. Οι γυναίκες θέλουμε παιδί, όταν το αποφασίσουμε εμείς, συχνά σε ακατάλληλη ηλικία και χάριν αυτής της επιθυμίας είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε τα πάντα. Από την άλλη αυτό που μας προσφέρεται από την πλευρά της ιατρικής είναι νέες μέθοδοι, αγωγές, νέου τύπου εξετάσεις για επίλυση προβλημάτων (αποτελεσματικές πράγματι, ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα, κυνήγι. Μήπως τελικά εμείς που δυσκολευόμαστε να γίνουμε μητέρες μοιάζουμε με τον σκύλο που προσπαθεί να κάνει το γύρο του εαυτού του, μπας και πιάσει την ουρά του; Και η σύγχρονη Ιατρική; Οι σύγχρονοι γιατροί; Πόσο αντιμετωπίζουν  τη γυναίκα ως ενιαία ψυχοσωματική οντότητα, όταν τα συναισθήματα και η ψυχολογία της παραμένουν στο περιθώριο;  Αυτή η διάκριση, αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή πότε κέρδισε τόσο έδαφος στους γυναικολόγους και γω το πήρα χαμπάρι μόλις τα δύο τελευταία χρόνια;
        Είναι για όλα αυτά που αποφασίζω να σας θέσω και εγώ τα ερωτήματα μου, διότι απέχω πολλά χιλιόμετρα από την πολυαγαπημένη πόλη στην οποία εργάζεστε και στην οποία έζησα είκοσι σχεδόν χρόνια). Μήπως βάλετε σε κάποια τάξη τα πράγματα.
         Είμαι 41 ετών.Για την ακρίβεια 41 και μισό. Η περίοδος μού ήρθε στα 12. Από τότε και μέχρι πριν από 2 χρόνια κανένα γυναικολογικό πρόβλημα. Σταθερός κύκλος 28 ημερών πάντοτε. Τεστ pap κάνω από τα 25 μου κάθε χρόνο. Πάντοτε φυσιολογικό.Καμία άμβλωση ή άλλου είδους γυναικολογική επέμβαση μέχρι και τα 39 μου χρόνια. Πότε -πότε κάποια κολπίτιδα, αραιά και που. Κανένα ιστορικό αποβολών από πλευράς μητέρας ή στις αδερφές μου. Κανένα πρόβλημα υγείας, εκτός απο σχετικά υψηλή χοληστερίνη (κυμαίνεται απο 205-230)), την ανακάλυψα πρόσφατα. Μικροκαμωμένη και φυσιολογική στα κιλά μου έως αδύνατη. Δυστυχώς, όμςς, τα τελευταία χρόνια αδυνάτισα αρκετά, διότι σε μένα οι στενάχωρες καταστάσεις λειτουργούν αντίθετα από τους περισσότερους ανθρώπους, διότι τότε δεν έχω όρεξη για φαγητό. Καπνίστρια από τα φοιτητικά μου χρόνια, στα 30 το έκοψα για πολλά χρόνια, το άρχισα πάλι πριν από 3 χρόνια, το έκοψα, όταν ήμουν έγκυος, το ξανάρχισα μετά την αποβολή και τωρα το συνεχίζω. Αρειμανίως
      Μετά το γάμο μου στα 39 μου χρόνια αρχίσαμε με το σύζυγό μου τις προσπάθειές μας για παιδί. Με την παρέλευση 2 μηνών αποφάσισα να πάω σε έναν γυναικολόγο, περοσσότερο για συμβουλές, διότι καταλάβαινα πως η ηλικία μου δεν είναι η πλέον κατάλληλη, ούτε για σύλληψη ούτε για εύκολη εγκυμοσύνη. Πρόσφατα είχαμε μετακομίσει στην πόλη, όπου μένω τώρα, ζήτησα από γνωστή μου να μου συστήσει κάποιον.Ο γιατρός που επισκέφτηκα μου έκανε τεστ παπ, στη συνέχεια με συμβούλεψε να μην περιμένω ένα χρόνο για να μείνω έγκυος, αλλά ταυτόχρονα με τις προσπάθειές μας, να ξεκινήσουμε εξετάσεις, στην αρχή τις πιο ανώδυνες, κάποιες απλές ορμονικές και εξέταση σπέρματος και στη συνέχεια , αν μέχρι τα Χριστούγεννα του έτους δεν μείνω έγκυος, να προχωρήσω σε υστεροσαλπιγγογραφία. Έτσι κι έγινε. Προγεστερόνη ήταν καλή. προλακτίνη ελάχιστα τσιμπημένη (26,1 με όριο το 25). Γενικά καλές. Την εξέταση του σπέρματος δεν σας την παραθέτω αναλυτικά, με δεδομένο ότι ο σύζυγός μου έχει ήδη  παιδί από προηγούμενο γάμο και στη συνέχεια έμεινα 3 φορές έγκυος. Σας παραθέτω μόνον τα αξιοσημείωτα(κατά τη γνώμη μου, γιατρός δεν είμαι!) : όγκος: 6,0 ml,    ph : 7,4 (φυσιολογ τιμές :7,2-8),  αριθμ σπερματοζ ανά ml: 64 εκατομμύρια, ολικός αριθμός σπερματοζωαρίων: 384 εκατομμύρια, συγκολλήσεις αρκετές, κινητικότητα εντός 1 ώρας: ζωηρά πρόσθια κίνηση 9%, μέτρια πρόσθια κίνηση 46% επιτόπια κίνηση 13%, ακίνητα 32%.  Τυπικές μορφές: 27, άτυπες μορφές κεφαλής 70, ουράς 3%. Ο γιατρός μας είπε ότι είναι καλό. Στο μεταξύ και το τεστ-pap ήταν καλό (δεν είδα το αποτέλεσμα, με ενημέρωσε η γραμματέας του γιατρού τηλεφωνικα).
         Τον Ιανουάριο του 2010 αποφασίζω να κάνω υστεροσαλπιγγογραφία ( ερώτηση: αληθεύει ότι πριν από την υστεροσαλπιγγογραφία πρέπει να γίνουν κάποιες εξετάσεις, διότι οποιαδήποτε μόλυνση ή άλλο μικρόβιο του κόλπου μεταφέρεται εσωτερικά. Η μήτρα έχει οπίσθια κλίση και κάμψη, αυτό το γνώριζα από τα νιάτα μου. Βρέθηκε πολύποδας εντός της ενδομητρικής κοιλότητας 6,3  mm . O γιατρός είπε ότι θα μπορούσα να μείνω έγκυος, αλλά καλύτερα να βγάλουμε τον πολύποδα. Σε τηλεφωνική επικοινωνία μας, ωστόσο, λίγες μέρες μετά, ήταν κατηγορηματικός ότι πρέπει να αφαιρεθεί διότι "δεν θα μείνεις έγκυος", έτσι ακριβώς μου είπε. Τι να κάνω και εγώ, αυτόν το απόλυτο του πράγματος με επηρέασε, άνθρωπος είμαι.
   Ενώ εχουμε κανονίσει ημερομηνία επέμβασης μετά την περίοδο, η περίοδος δεν έρχεται. Είναι τόσο σταθερός ο κύκλος μου που και μία μέρα καθυστέρησης αρκεί για να καταλάβω. Είμαι έγκυος. Καταλήγει σε αυτόματη αποβολή (βιοχημική κύηση) την 8η μέρα της καθυστέρησης. Αλλάζω γιατρό, και αυτόν έχω σταθερά μέχρι και σήμερα. (Να σας πω ότι γενικά εμπιστεύομαι τον τωρινό γιατρό μου, οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του, γενικά είναι ο τύπος του γιατρού που δεν αποφαίνεται "εγώ λέω", αλλά  "τα επιστημονικά δεδομένα αυτά λένε". Αυτό, βέβαια είναι πάντοτε επιθυμητό, διότι ο καλός γιατρός έτσι δεν πρέπει να είναι; όχι προσωπική κρίση, αλλά κρίση σύμφωνα με επιστημονικά δεδομένα, οπότε ο γιατρός προτείνει τις ενδεικνυόμενες λύσεις, δεν πιέζει. Ο ασθενής καλείται να αποφασίσει σύμφωνα με όσα τού έχουν προταθεί. Ελάτε όμως που εγώ πλέον  τώρα αδυνατώ να πάρω πρωτοβουλίες και να αποφασίσω, λόγω ψυχολογικής κατάστασης).
                Στην πρώτη επίσκεψη στο ιατρείο ο νέος μου γιατρός μού κάνει εξονυχιστική εξέταση. Με  ρώτησε πότε έκανα τεστ παπ, ανέφερα ότι ήταν πριν από ένα εξάμηνο, στη συνέχεια έκανε κολποσκόπηση (αν δεν γράφω σωστά την ιατρική ορολογία, συγχωρείστε με). Εντοπίζει αλλοίωση από HPV. Βλέπω στην οθόνη 1-2 "χρωματισμένα νησάκια", το ένα πιο μεγάλο (σαν την Κρήτη μου φάνηκε, γιατρέ, το άλλο δεν πρόλαβα να του δώσω όνομα, ε, είχα μείνει και έκπληκτη, πόσο να προλάβω να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα. Με ενημερώνει ότι α) το τεστ Παπ σε ένα ποσοστό που κυμαίνεται στο 20-30% δεν δείχνει πάντα αλλοιώσεις hpv και β) ότι ο ιός μπορεί να υπήρχε από πολύ καιρό, απλώς τώρα εκδηλώθηκε. (Αυτό το τελευταίο μου το τόνισε ο γιατρός, ίσως φοβήθηκε ο άνθρωπος μην αρχίσω εκεί στο ιατρείο να κανω καμιά ανάκριση στον άντρα μου, ε, θα χετε ακούσει και θα χετε ακούσει και σεις οι γυναικολόγοι από μας τις γυναίκες, για όποια μόλυνση παθαίνουμε φταίνε οι σύζυγοι μας, ποτέ μα ποτέ εμείς ! ) Δεν τρομοκρατήθηκα φυσικά, τόση πληροφόρηση διαχέεται τον τελευταίο καιρό για τον ιό, απλώς νόμιζα ότι εγώ θα την σκαπούλαρα και ότι μέχρι τα γεράματά μου μ 'αυτόν τον κύριο HPV θα ήμασταν από μακριά κι αγαπημένοι, αλλά μπα! δυστυχώς, το έξυπνο πουλί..............
                Η ιστολογική εξέταση έδειξε CIN 1-LG SIL. Ταυτοποίηση ιού δεν έγινε και μέχρι και σήμερα έχω ξεχάσει να ρωτήσω τον γιατρό το γιατί. Ο γιατρός είπε να το αφήσουμε για ένα εξάμηνο μήπως υποχωρήσει, αν και τόνισε ότι η ηλικία μου δεν συνηγορεί σε αυτό. Από τότε, από το 2010, εγώ και ο HPV είμαστε μαλωμένοι και ούτε που μιλιόμαστε. Αυτός μου υπενθυμίζει την παρουσία του, όπως θα δείτε, αλλά εγώ ούτε που να του ρίξω ένα βλέμμα.
          Εν τέλει αποφάσισα να αφαιρέσω τον πολύποδα. Ο γιατρός είπε ότι ο πολύποδας δεν εμποδιζει απαραίτητα τη σύλληψη (εξαρτάται κλπ), αλλά στην πιθανότητα που έδινα εγώ η βιοχημική να οφείλεται στο παλιοπολυποδάκι μου, ε, τον αφαίρεσα (βρήκαν και έναν μικρότερο στον τράχηλο). 3 μήνες μετά την αφαίρεση μένω πάλι έγκυος. Τα ίδια, βιοχημική κύηση, αυτόματη αποβολή στην 8η μέρα καθυστέρησης. Τώρα πλέον έχω χάσει και την ψυχραιμία μου και την ελπίδα μου και με επισκέφτηκε, με βροντερά βήματα, το άγχος. Ο γιατρός μού τονίζει ότι οι βιοχημικές αποβολές δεν εντάσσονται με σιγουριά στις καθ' έξιν αποβολές, αλλά βλέποντας το άγχος μου, μού δίνει να κάνω τις εξετάσεις για τις καθ΄ έξιν αποβολές. Όλα καλά, εκτός από ομόζυγη μεταλλαγή C6777T του γονιδίου MTHFR. Μου ορίζει να παιρνω κάθε μέρα salospir και felicine, και αναφέρει ότι σε περίπτωση νέας εγκυμοσύνης θα κάνω ενέσεις ηπαρίνης. Όμως, το τονίζει αυτό, δε σημαίνει ότι μια επιτυχης εγκυμοσύνη θα οφείλεται στην αντιπηκτική αγωγή, γυναίκες με το ίδιο πρόβλημα γεννάνε και χωρίς αυτή, ότι μελέτες και επιστημονικά δεδομένα δεν επιβεβαιώνουν απόλυτα ότι οι ενέσεις ηπαρίνης ...... κλπ. κλπ. Αυτό όμως στο οποίο επιμένει είναι και η ηλικία μου, παράγοντας που παιζει ρόλο. (έχω ζητήσει από την πρώτη επίσκεψη να μου λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη- σκάφη) .
    Στη συνέχεια ψάχνω από δω κι εκεί στο διαδίκτυο πληροφορίες για αποβολές, και τελικά, χωρίς να μου το προτείνει ο γιατρός, κάνω εξετάσεις για χλαμύδια (σε ιστό περιόδου), χωρίς να έχω κάποια ενόχληση. Θετικό. Θεραπεία με ZITHROMAX, εγώ και ο σύζυγός μου. Επίσης σε καλλιέργεια κολπικού υγρού , ανευρίσκονται μύκητες-candida albicans (βρe καλώς τα πουλάκια μου αυτοί οι μύκητες από όσο κατάλαβα είναι αγενέστατοι,κάνουν κάτι αρμένικες επισκέψεις, αλλά κι αν φύγουν σε πεθυμούν και ξανάρχονται). και GARDNERELLA σε μικρή ανάπτυξη. Για το gardnerella δεν έκανα καμια θεραπεία, ισως να είναι δικό μου λάθος, απ όσο θυμάμαι στην τηλεφωνική επικοινωνία με το γιατρό , δεν το ανέφερα.  Αφού τελειώνουν οι θεραπείες και ηρεμώ λίγο , αρχές αυτού του έτους, του 2011 ξαναμένω έγκυος. Αρχίζω ενέσεις η παρίνης, συνεχίζω το Salospir, ακούμε την καρδιά του εμβρύου. Εγώ σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, φόβος, άγχος, αγωνία, κάθε μέρα με το φόβο. Περίπου στην 7η εβδομάδα βλέπω 2 σταγόνες αίμα, από τηλεφώνου ο γιατρός συστήνει υtrogestan, όχι κατάποση αλλά ως υπόθετο. Οι εξετάσεις άίματος είναι καλές, στην καλλιέργεια κολπικού υγρου πάλι μύκητες, αλλά και  gardnerella σε μεγάλη ανάπτυξη. 1-2 εβδομάδες πριν από την επίσκεψη του μήνα στο γιατρό, νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, υποχωρεί το πρήξιμο στο στήθος, δεν έχω τα πονάκια χαμηλα στην κοιλια, σκεφτομαι "ιδέα μου θα είναι'', ήδη ήμουν αρκετά κλεισμένη στον εαυτο μου σε αυτή την εγκυμοσύνη. Όταν πάμε, διαπιστώνεται παλίνδρομη κύηση, παλινδρόμησε ήδη απο την 7η-8η εβδομάδα. Ακολούθησε απόξεση, τα γνωστά. Ιστολογική εξέταση δεν έγινε, δεν μου το πρότεινε ο γιατρός, εγώ ξέχασα να το ζητήσω, έγινε όμως άνάλυση καρυότυπου εμβρύου: καρυότυπος άρρενος φυσιολογικος.
         Μετά την απόξεση και για 50 μέρες περίπου είχα αίμα κάθημερινά, άλλοτε σταγόνες, άλλοτε λίγο περισσότερο. Δεν ήθελα να πάω σε γιατρό, είχα κουραστεί. Τελικά αφού και μετά την παύση του αίματος δεν είχα περίοδο, πηγαίνω στο γιατρό μου, ανησύχησε είναι η αλήθεια, με κατσάδιασε που δεν πηγα νωρίτερα ή δεν τηλεφώνησα. Η χοριακή ευτυχώς έδειξε αρνητική, μου έδωσε ένα περιθώριο ακόμη αναμονής, ειδάλλως θα ακολουθούσαμε άλλη τακτική. Ηρθε η περίοδος 76 ημέρες μετά την απόξεση. Επίσης, ζήτησα να ξαναδεί τον hpv, εκεί ήταν, είχε ρίξει κάτι ξάπλες στον τράχηλο. Σύστησε ο γιατρός επέμβαση πλέον, ίσως και να μου είπε τι είδους επέμβαση προτείνει, δεν είμαι και σίγουρη, από ένα σημείο και έπειτα δεν πρόσεξα τίποτα, διότι σε εκείνη την επίσκεψη, με απασχολούσε η καθυστέρηση της περιόδου. (Εσείς ποιον τρόπο αντιμετώπισής του θα προτείνατε στην παρούσα φάση   
             Στη συνέχεια πήγα πρόσφατα σε κέντρο εξωσωματικής και σε αιματολόγο. Ο αιματολόγος βρήκε χαμηλή φερριτίνη (13), και λίγο πάνω από το όριο τη λιποπρωτεΐνη. Παίρνω αυτόν τον καιρο, λοιπόν σίδηρο, όταν τα καταφέρνω, καθώς και την βιταμίνη EVIOL. Για την παλίνδρομη είπε ότι περισσότερο φοβάται ως αίτια τη  χαμηλή φερριτίνη και τα χλαμύδια, ωστόσο πρόσεξε και ο γιατρός ότι σύμφωνα με τις εξετάσεις στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τα χλαμύδια δεν ήταν σε έξαρση. (Συγκεκριμένα : η ένδειξη ήταν 37,0 (τιμές εργαστηρίου: ΑΡΝΗΤΙΚΟ <40,0,     ΑΣΘΕΝΩΣ ΘΕΤΙΚΟ: 40,0 - 50,0,    ΘΕΤΙΚΟ : >50,0 ). Όσο για το κέντρο εξωσωματικής, είπαν να προχωρήσουμε κατευθείαν σε σπερματέγχυση ή κατευθείαν εξωσωματική, λόγω ηλικίας. Πρώτα να κάνουμε καρυότυπο ζεύγους, κάτι το οποίο ο σύζυγός μου το θεωρούσε περιττό, εφόσον είχε προηγηθεί καρυότυπος εμβρύου. Εγώ επέμενα, άμα μπεις στο χορό χορεύεις. Ούτε του συζύγου μου ούτε ο δικός μου καρυότυπος είχε οποιαδήποτε δομική ανωμαλία. Οι άλλες εξετάσεις που σύστησαν να κάνω  (είναι και οι τελευταίες πιο πρόσφατες εξετάσεις που έχω κάνει τον Ιούνιο) έδειξαν:
FΤ3 : 5,3  9   (ΦΥΣΙΟΛΟΓ ΤΙΜΈΣ: 3,2-6,8 pmol/L)
FT4 :16,4       (ΦΥΣΙΟΛΟΓ. ΤΙΜ: 11-23)
TSH-3G :0,80   (ΦΥΣΙΟΛΟΓΙ΄ΚΕΣ ΤΙΜΕΣ :0,3-4,5)
FSH  : 8,4
LH :5,1
ΠΡΟΛΑΚΤΙΝΗ : 5,4
ΟΙΣΤΡΑΔΙΟΛΗ : 73,1
ΑΜΗ : 0,81  ( ΧΑΜΗΛΗ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ: Ο,30 -2,19  ,ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ :0,00-0,30)
 
      ΕΡΩΤΗΣΗ: Η TSH είναι χαμηλή; Σημειωτέον ότι και στην εγκυμοσύνη είχα μόλις 0,70.  Γενικά ούτε ο γυναικολόγος μου, ούτε η αιματολόγος στάθηκαν στην ένδειξή της. 
  
            Με προβλημάτισε η ΑΜΗ. Πώς γίνεται σκέφτομαι να είναι τόσο χαμηλή , όταν μέσα σε έναν χρόνο έμεινα έγκυος 3 φορές και η τελευταία ήταν πριν από λίγους μήνες; Γνωρίζω ότι η ένδειξή της δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη. Έκανα ξανά αυτόν τον μήνα την ίδια εξέταση, από περιέργεια,  αλλά την αυτή τη φορά την 11η ημέρα του κύκλου και όχι την 3η. Η ΑΜΗ  τώρα είχε ένδειξη 1,19.
          Επίσης, να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι μετά την παλίνδρομη κύηση και την απόξεση η ροή-ποσότητα αίματος κατά τη διάρκεια της περίοδου έχει μειωθεί αισθητά, ίσως και οι μέρες διάρκειάς της.  Εν τέλει πορέύομαι προς την κλιμακτήριο;
        Γιατρέ, κ. Ζησόπουλε, τι θέλω να ρωτήσω ; Δεν ξέρω ακριβώς..  Εκτός από τις σποραδικές ερωτήσεις παραπάνω, που μάλλον δεν είναι αυτές που με καίνε,  δεν ξέρω αν θέλω να ρωτήσω ή αν θέλω να κάνετε αυτό που πάντα  κάνετε  στις απαντήσεις σας : να βάλετε τα πράγματα σε μία τάξη.
            Αυτόν τον καιρό στέκομαι  παράμερα σε μια γωνία της ζωής μου, στέκομαι ενεά και προσπαθώ να καταλάβω πώς πρέπει να κινηθώ. Αντιλαμβάνομαι πως το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι το θέμα "παιδί". Συνάμα δεν μπορώ να κατανοήσω πώς μέσα σε δύο χρόνια προέκυψαν τόσα γυναικολογικά προβλήματα. Και όσο και εάν το χιούμορ ή το γέλιο ήταν για μένα πάντα μια λύση στα προβλήματα, τελευταία λιγοστεύει και αυτό. Στο κέντρο εξωσωματικής δεν ξαναπήγα ακόμη. Επίσης, δεν πήγα στο γιατρό μου, για να συνεννοηθούμε για την αντιμετώπιση του  hpv. Παράλληλα είναι 3 συνεχόμενοι κύκλοι που ξαναπροσπαθούμε για παιδί και αποτελέσματα μηδέν. Να σας πω ότι παρουσιάζω άρνηση να επισκεφτώ οποιονδήποτε  γιατρό για να συζητήσω οτιδήποτε έχει σχέση με αυτά τα θέματα. Τον HPV  δεν επιδιώκω να τον θεραπεύσω , γιατι φοβάμαι ότι οι βδομάδες  αναγκαστικής σεξουαλικής αποχής  μετά την επέμβαση θα με πάνε κι άλλο πισω στο θέμα του παιδιού. Και δεν ξέρω καν αν παραμένει ακόμη στο στάδιο CIN 1.
                      Aπό την άλλη, τι νόημα μπορεί να έχει μια υποβοηθούμενη αναπαραγωγή (που έτσι κι αλλιώς ένα 14% αυτών επιτυγχάνεται) όταν ή αν ο οργανισμός δεν μπορεί να κρατήσει το κύημα και το αποβάλλει; Οι προηγούμενες 3 αποτυχημένες εγκυμοσύνες εκεί κατευθύνουν τη σκέψη.
                          Ή αν ο οργανισμός έχει εξαντλήσει ήδη τα περιθώρια γονιμοποίησης;
       Και ακόμη μήπως΄αναζωτώ μάταια αιτίες για τις ανεξήγητες αποβολές; Η ηλικία 41 δε δίνει από μόνη της την απάντηση;
       Και πόσο ψυχολογικά έτοιμη είναι μια γυναίκα να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της εξωσωματικής; Διαβάζα άλλοτε διάφορα φόρουμ γυναικών που προσπαθούν να συλλάβουν ή αποβάλλουν ή εγκυμονούν  μετά από αποβολές ή κάνουν εξωσωματικές. Διέκρινα παντού μια επιβαρυμένη ψυχολογία, άγχος, διάψευση......   Επίσης , μια μανία, μια μονομανία με το τι παραπάνω εξετάσεις να κάνουμε, τι να αποφύγουμε, άντε και την άλλη την εξέταση , αντε και κείνη, αυτή είναι νέα, αυτή είναι πρόσφατη. Φοβάμαι ότι εκεί έχω καταλήξει ή θα καταλήξω και εγώ.
     Αλλά ξέρετε , πάντα έχει κανείς την έννοια ότι οφείλει να κάνει όσα μπορεί ή είναι θεμιτό να κάνει ή είναι ήθικά επιτρεπτό (σύμφωνα με τις δικές του ηθικές αρχές να κάνει). έτσι αν υπάρχει κάτι  άλλο που θα μπορούσα να κάνω , ώστε να έχω μια αίσια κατάληξη , μια καλή εγκυμοσύνη, χωρίς εξωσωματική ή με εξωσωματική, θα ήθελα κάποιος να μου το ταξινομήσει. Μπορεί να έχω αμφιβολίες για νέες μεθόδους, ΄(εμβόλια κλπ κλπ), αλλά στο κάτω -κάτω την άποψή σας θέλω και η απόφαση πάλι δική μου θα 'ναι.
 
    Μετά από όλο τον χείμαρρο σκέψεων, ερωτημάτων , εσείς -είμαι σίγουρη- θα τα τακτοποιήσετε σε μια σειρά.
 Άλλωστε νομίζω  πως πίσω από όλα τα παραπάνω ίσως ένα ερώτημα και μόνον να κρύβεται:
    Μπορεί κανείς να πράξει κάπως αλλιώς από ό,τι έπραξε κι ακόμη να κάνει κάτι περισσότερο από όσα έκανε ή μήπως τελικά πρέπει να το πάρει απόφαση ότι δεν είμαστε όλοι προορισμένοι να γίνουμε γονείς σε τούτη τη ζωή;
                            Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να διαβάσετε το μακροσκελές κείμενό μου.
 
                                                                                  Με εκτίμηση...